Posts
Dat Arja haar WAO uitkering houdt. Die heeft ze al 29 jaar en die houdt ze tot aan haar pensioen. In iedergeval zolang ze nog een Nerderlands paspoort heeft. Of dat ook zo is als ze zich laat neutraliseren tot Amerikaans staatsburger weten we nog niet maar zover we weten van wel. Het is in iedergeval 850 euro elke maand en dat is al genoeg om in Georgia een huis te huren, auto te rijden en boodschappen te doen al zal het geen vetpot zijn als we alleen dat zouden hebben. Maar ik maak me niet al te veel zorgen over het krijgen van een baan daar dus we zullen daar niet verhongeren.
Dat we in iedergeval naar Amerika kunnen gaan als mijn stiefzoon Amerikaans staat burger is geworden. Maar dat duurt nog minimaal 6 jaar. Tegen die tijd ben ik 51 en de vraag zal dan worden of het nog zin heeft om nog naar Amerika te verhuizen. Met name of ik met 51 nog makkelijk een baan kan krijgen daar. Daar komt nog bij dat er in 6 jaar een hoop kan gebeuren en geen idee heb hoe we er dan tegenover staan. En zolang ik hier woon en nog steeds bij de KLM werk hebben we in iedergeval de mogelijkheid daar regelmatig heen te gaan omdat we goedkoop vliegen en daar ook de vakantie dagen voor heb. In Amerika mag je blij zijn als je er 10 krijgt. Dat zijn maar 2 weken.....
Dat we ons in Nederland kunnen verzekeren tegen ziektekosten. Iets dat voor ons een grote opluchting is. Er valt nog wel het een en ander uit te zoeken ivm pensioenen maar dat vormt geen belemmering om te gaan.
Dat een container huren voor onze spullen ongeveer €5000 euro kost.
Ons samen
woensdag 23 september 2009
Domper
Ik heb dus die advocate gebeld en hoorde niet wat ik hoopte te horen. Via werk emigreren was heel moeilijk geworden zegt ze. Sinds 9-11 is dat allemaal een stuk strenger geworden. Was vroeger MBO al genoeg nu werd minimaal HBO gevraagd en sinds de crisis heeft ze zelfs al moeite om mensen daarheen te krijgen die universiteit hebben. Plus dat de werkvisums die daarvoor worden afgegeven veelal tijdelijk zijn en niet altijd in een permanent visum zijn om te zetten. "En dat is niet wat jullie willen, toch? jullie willen daar echt permanent heen." zei ze. En dat klopt. Ze haalde nog aan dat er ook mogelijkheden waren als ik daar een bedrijf zou starten of kopen met minimaal 10 Amerikaanse werknemers, en over investeren van 500.000 euro en zo maar dat was niet voor ons. Om een lang verhaal kort te maken, ze kon niets voor ons doen en zei dat onze enige mogelijkheid die loterij was.
Dat was een behoorlijke domper en dat maakte ook dat het niet meer van te voren te bepalen was wanneer we erheen konden gaan. Er is een kans dat we die loterij in een keer winnen waardoor we in 2011 daar heen konden gaan maar het kan net zo goed jaren duren. Maar er zit niets anders op.
We gaan in iedergeval meedoen met die loterij die dit jaar start op 2 oktober en duurt tot 30 november. We horen pas of we erbij zitten in mei/juli volgend jaar. Als we niets horen hebben we het niet gewonnen...
De minimale eisen zijn minder streng dan voor reguliere visums. Ik heb op zijn minst een middelbare school diploma nodig OF minstens twee jaar werkervaring in de
afgelopen vijf jaar in een baan waar tenminste twee jaar scholing/ervaring voor nodig was. Ik heb beide.... dus als ik het win gaat dat wel lukken.
Het plan is dus nu als volgt:
We gaan elk jaar meedoen aan die loterij tot we hem winnen. Als mijn oudste stiefzoon over een jaar of 6 Amerikaans staatsburger is doen we het via hem. Op die manier duurt het maximaal 7 jaar voordat we erheen kunnen en dat is de helft korter dan een vriend van mij die er 15 jaar over gedaan heeft om die greencard te winnen. Daarnaast heb ik diverse blogs en reacties van mensen op internet gelezen die het allemaal in 1 of 2 keer gewonnen hebben. Dus het is mogelijk. We houden onze vingers gekruist.
Dat was een behoorlijke domper en dat maakte ook dat het niet meer van te voren te bepalen was wanneer we erheen konden gaan. Er is een kans dat we die loterij in een keer winnen waardoor we in 2011 daar heen konden gaan maar het kan net zo goed jaren duren. Maar er zit niets anders op.
We gaan in iedergeval meedoen met die loterij die dit jaar start op 2 oktober en duurt tot 30 november. We horen pas of we erbij zitten in mei/juli volgend jaar. Als we niets horen hebben we het niet gewonnen...
De minimale eisen zijn minder streng dan voor reguliere visums. Ik heb op zijn minst een middelbare school diploma nodig OF minstens twee jaar werkervaring in de
afgelopen vijf jaar in een baan waar tenminste twee jaar scholing/ervaring voor nodig was. Ik heb beide.... dus als ik het win gaat dat wel lukken.
Het plan is dus nu als volgt:
We gaan elk jaar meedoen aan die loterij tot we hem winnen. Als mijn oudste stiefzoon over een jaar of 6 Amerikaans staatsburger is doen we het via hem. Op die manier duurt het maximaal 7 jaar voordat we erheen kunnen en dat is de helft korter dan een vriend van mij die er 15 jaar over gedaan heeft om die greencard te winnen. Daarnaast heb ik diverse blogs en reacties van mensen op internet gelezen die het allemaal in 1 of 2 keer gewonnen hebben. Dus het is mogelijk. We houden onze vingers gekruist.
De eerste stapjes
Tot dan toe wist ik niet beter of we hadden grofweg 3 manieren om in Amerika te komen:
1. Via de loterij.
De Amerikaanse regering verloot jaarlijks 55.000 Green Cards onder inwoners van landen die bij de reguliere toedeling slechts weinig visa ontvangen hebben. Nederlanders kunnen aan deze zogenaamde Diversity Lottery jaarlijks meedoen. Dit is voor mensen die in de andere categorieën geen kans maken de manier om toch aan een Green Card te komen. Aanmeldingen moeten aan strenge eisen voldoen, vormfouten leiden tot afwijzing, maar het zal je niet zo moeilijk gemaakt worden als bij de aanvraag van een regulier visum. De Stichting AMDOC kan ons behulpzaam zijn bij het doen van een aanmelding voor dit visum. Maar de kans dat je een greencard wint is natuurlijk niet zo groot. Ik beschouwde dat dan ook als een "tweede paard". De loterij is gratis en we hebben niets te verliezen. Gemiddeld doen er aan die loterij zo'n 5 a 6 miljoen mensen mee en dat houdt dus in dat 1% van die mensen er eentje wint. Getrouwde paren mogen zich apart inschrijven waarmee ze de kans om te winnen verdubbelen. De echtgenoot mag namelijk op het visum van zijn/haar winnende partner mee. En zoals gezegd: inschrijven kost niets dus waarom zouden we niet meedoen? Het vergroot in ieder geval onze kansen om een werk/woon visum te krijgen. Inschijven kan vanaf begin oktober tot en met eind november en wordt elk jaar gehouden.
2. Via werk.
Zoeken naar een baan en een werkgever vinden die met mij de greencard procedure aan wil gaan. Voor die werkgevers is dat een tijdrovende procedure en geeft een enorme papier winkel. De meeste werkgevers zitten daar dus ook niet op te wachten. Daar komt nog bij dat stel dat ik een werkgever vindt die dat wil het nog helemaal niet zeker is dat je ook daadwerkelijk die greencard krijgt. Het laatste woord daarover is aan de Amerikaanse imigratie dienst. Als die vinden dat er voor die baan zat Amerikanen te vinden zijn kan het zomaar afgewezen worden.
3. Via familielid.
Mijn stiefzoon kan voor ons een greencard aanvragen zodra hij Amerikaans staatsburger is. Maar daarvoor moet hij tenminste 5 jaar wonen en werken in de VS en aangezien hij op zijn vroegst dus pas volgend jaar die kant op gaat duurt dat dus nog minimaal 6 jaar.
Ik besloot een advocaat te bellen die gespecialiseerd is in emigreren van Nederlanders die naar de VS willen. Ik wil nu wel eens weten wat de mogelijkheden zijn en hoe het aan te pakken.
1. Via de loterij.
De Amerikaanse regering verloot jaarlijks 55.000 Green Cards onder inwoners van landen die bij de reguliere toedeling slechts weinig visa ontvangen hebben. Nederlanders kunnen aan deze zogenaamde Diversity Lottery jaarlijks meedoen. Dit is voor mensen die in de andere categorieën geen kans maken de manier om toch aan een Green Card te komen. Aanmeldingen moeten aan strenge eisen voldoen, vormfouten leiden tot afwijzing, maar het zal je niet zo moeilijk gemaakt worden als bij de aanvraag van een regulier visum. De Stichting AMDOC kan ons behulpzaam zijn bij het doen van een aanmelding voor dit visum. Maar de kans dat je een greencard wint is natuurlijk niet zo groot. Ik beschouwde dat dan ook als een "tweede paard". De loterij is gratis en we hebben niets te verliezen. Gemiddeld doen er aan die loterij zo'n 5 a 6 miljoen mensen mee en dat houdt dus in dat 1% van die mensen er eentje wint. Getrouwde paren mogen zich apart inschrijven waarmee ze de kans om te winnen verdubbelen. De echtgenoot mag namelijk op het visum van zijn/haar winnende partner mee. En zoals gezegd: inschrijven kost niets dus waarom zouden we niet meedoen? Het vergroot in ieder geval onze kansen om een werk/woon visum te krijgen. Inschijven kan vanaf begin oktober tot en met eind november en wordt elk jaar gehouden.
2. Via werk.
Zoeken naar een baan en een werkgever vinden die met mij de greencard procedure aan wil gaan. Voor die werkgevers is dat een tijdrovende procedure en geeft een enorme papier winkel. De meeste werkgevers zitten daar dus ook niet op te wachten. Daar komt nog bij dat stel dat ik een werkgever vindt die dat wil het nog helemaal niet zeker is dat je ook daadwerkelijk die greencard krijgt. Het laatste woord daarover is aan de Amerikaanse imigratie dienst. Als die vinden dat er voor die baan zat Amerikanen te vinden zijn kan het zomaar afgewezen worden.
3. Via familielid.
Mijn stiefzoon kan voor ons een greencard aanvragen zodra hij Amerikaans staatsburger is. Maar daarvoor moet hij tenminste 5 jaar wonen en werken in de VS en aangezien hij op zijn vroegst dus pas volgend jaar die kant op gaat duurt dat dus nog minimaal 6 jaar.
Ik besloot een advocaat te bellen die gespecialiseerd is in emigreren van Nederlanders die naar de VS willen. Ik wil nu wel eens weten wat de mogelijkheden zijn en hoe het aan te pakken.
Uitzoek werk
Nu we besloten hadden om het echt te gaan proberen struinde ik het internet af naar informatie over emigreren naar de VS. Zo op het eerste gezicht zag het er allemaal goed uit. Maar dat was ook gebaseerd op hier en daar verkeerde interpretaties mijner zijds en hier en daar verouderde informatie. We keken naar huizenprijzen, hoe het zat met hypotheken, en maakte een zo compleet mogelijk plaatje van de maandelijkse kosten die we daar zouden hebben als we daar woonde. Ik moest de vriendin van mijn stiefzoon in november weer terug brengen naar georgia en besloot er een aantal dagen te blijven. Er was namelijk een vriend van de familie die daar mortgage broker (hypotheek specialist) was en die wist alles over verzekeringen en hypotheken. Ik voelde me al helemaal thuis in Georgia. In Januari 2009 gingen we weer met z'n 3en naar Georgia. Mijn vrouw, mijn stiefzoon en ik. We bleven een weekje en in die week zijn mijn stiefzoon en zijn vriendin getrouwd. Ze waren al een hele tijd van plan te trouwen maar hadden dat ergens in september 2009 gepland maar besloten toch om het maar daar te doen. Mijn stiefzoon verliet eind januari dus het alsn als getrouwd man.
Hij had zijn huisje opgezegt om weer bij ons te komen wonen want hij wilde sparen voor zijn eigen emigratie naar de VS. Zijn vrouw moest daar blijven om haar medische onderzoeken, waar ze midden in zat vanwege problemen met haar schildklier, af te maken. De situatie werd daardoor voor mijn stiefzoon een stuk makkelijker. Als getrouwd zijnde met een Amerikaanse was het voor hem geen probleem meer om te gaan wonen en werken in de VS. Maar ook voor hem is nog een lange weg te gaan voor het zover is.
Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter dat als je in de VS een ziektekosten verzekering wilde afsluiten alle bestaande aandoeningen werden uitgesloten. Nu heeft mijn oudste stiefzoon hemofilie. Dat houdt in dat zijn bloed niet stolt als hij bloedt. Het stollingsmiddel wat hij nodig heeft als hij bloedt is heel duur en dus is voor hem een ziektekosten verzekering die dat dekt heel belangrijk. Dat bracht ook ons ertoe om dat eens beter uit te zoeken want mijn vrouw heeft een spierziekte en zit in een rolstoel. Die issue was een groot punt voor ons en weer gingen we op zoek op het internet naar een oplossing. Die vonden in Nederland notabene. Er zijn in Nederland diverse verzekerings maatschapijen die speciaal voor emigranten zijn. Het maakt daarbij niet uit waar ter wereld je gaat wonen en je bent gewoon volgens de Nederlandse wet verzekerd. Alleen is de VS en Canada twee keer zo duur als de rest van de wereld. Zolang je nog ene Nerderlands paspoort hebt kan je daar verzekerd zijn. Je kunt de verzekering naar believen aan en uit zetten. Wat erg handig is als ik daar een baan heb met goede health benefits. Ik kan hem ook weer aan zetten als ik ontslagen wordt.
Hij had zijn huisje opgezegt om weer bij ons te komen wonen want hij wilde sparen voor zijn eigen emigratie naar de VS. Zijn vrouw moest daar blijven om haar medische onderzoeken, waar ze midden in zat vanwege problemen met haar schildklier, af te maken. De situatie werd daardoor voor mijn stiefzoon een stuk makkelijker. Als getrouwd zijnde met een Amerikaanse was het voor hem geen probleem meer om te gaan wonen en werken in de VS. Maar ook voor hem is nog een lange weg te gaan voor het zover is.
Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter dat als je in de VS een ziektekosten verzekering wilde afsluiten alle bestaande aandoeningen werden uitgesloten. Nu heeft mijn oudste stiefzoon hemofilie. Dat houdt in dat zijn bloed niet stolt als hij bloedt. Het stollingsmiddel wat hij nodig heeft als hij bloedt is heel duur en dus is voor hem een ziektekosten verzekering die dat dekt heel belangrijk. Dat bracht ook ons ertoe om dat eens beter uit te zoeken want mijn vrouw heeft een spierziekte en zit in een rolstoel. Die issue was een groot punt voor ons en weer gingen we op zoek op het internet naar een oplossing. Die vonden in Nederland notabene. Er zijn in Nederland diverse verzekerings maatschapijen die speciaal voor emigranten zijn. Het maakt daarbij niet uit waar ter wereld je gaat wonen en je bent gewoon volgens de Nederlandse wet verzekerd. Alleen is de VS en Canada twee keer zo duur als de rest van de wereld. Zolang je nog ene Nerderlands paspoort hebt kan je daar verzekerd zijn. Je kunt de verzekering naar believen aan en uit zetten. Wat erg handig is als ik daar een baan heb met goede health benefits. Ik kan hem ook weer aan zetten als ik ontslagen wordt.
Het begin
Mijn verlangen om te emigreren begon al toen ik heel jong was. Mijn hele leven heb ik al om me heen gekeken naar een land om te gaan wonen. Had altijd Australië in mijn hoofd. Ik had alleen het lef niet om het daadwerkelijk door te zetten. Enerzijds ben ik er nog nooit geweest dus kon ook niet bepalen of dat het land was voor me en anderzijds was de gedachte niet erg aanlokkelijk om daar alleen heen te gaan zonder dat ik iemand kende. Het was echt opnieuw beginnen in de breedste zin van het woord. Binnen europa emigreren heb ik nooit aantrekkelijk gevonden. Als ik dan toch weg ging, dan maar ver weg.
Al die jaren sluimerde dat verlangen zonder dat ik er iets mee deed. Amerika als emigratie bestemming was nooit echt bij me opgekomen. Canada wel maar vond het daar toch te koud. In 1996 was in voor het eerst in de Verenigde Staten. In Californië om precies te zijn. Ik ben daar toen 5 weken geweest en heel veel kilometers auto gereden en besloot dat ik daar nooit zou willen wonen. Alles was er zo "plastic", zo nep. Alles draaide om het uiterlijk vertoon daar en daar zou ik als nuchtere Hollander nooit aan kunnen wennen. Niet lang na die vakantie kreeg ik een relatie met mijn huidige vrouw. Eerst een lat-relatie en in augustus 1997 trok ze bij me in. In 2000 trouwde we. Mijn verlangen om te emigreren verdrong naar de achtergrond. Vooral ook omdat mijn vrouw een spierziekte heeft en dus invalide is. Ik achtte de kans dat we zouden worden toegelaten in een ander land erg klein met een invalide vrouw. Ik was in 2005 10 dagen in Chicago voor een conferentie en merkte daar al dat niet heel de VS was zoals Californië. Ik had het daar vreselijk naar mijn zin.
Maar in september 2008 veranderde er iets. De oudste zoon van mijn vrouw had inmiddels al weer meer dan een jaar een relatie met een vrouw uit Amerika. Toen woonde ze nog in Fort Lauderdale in het zuiden van Florida. Mijn stiefzoon was daar het jaar daarvoor al 3 weken geweest en zij al een paar keer in Nederland. Hij wilde eind er augustus weer heen voor 3 weken. Hij wilde zijn Amerikaanse vriendin mee terug nemen maar had eigenlijk geen geld voor haar ticket. Ik werk bij de KLM en vlieg dus goedkoop en kan ook zogenaamde "companions" meenemen. Het enige was dat ik mee moest vliegen met haar. Het bleek goedkoper als ik naar Amerika zou vliegen en haar mee terug zou nemen. Maar ik kan dat alleen op KLM vluchten en aangezien de KLM niet naar Florida vliegt moesten we een vliegveld vinden in de buurt waar de KLM wel op vloog. De dichtsbij zijnde luchthaven bleek Atlanta te zijn in Georgia. Dat kwam op zich goed uit want zij had familie wonen dichtbij Atlanta dus zij zouden daarnaar toe komen en ik ook om samen met zijn vriendin terug naar Amsterdam te vliegen. Het plan was op vrijdag heen en op zaterdag terug. Maar omdat ik goedkoop vlieg moeten er wel plaatsen genoeg zijn en de vlucht op de heenweg van vrijdag zat al flink vol. Die van donderdag zag er beter uit maar ook die liep al goed vol. Toen werd het woensdag. Dat zou dus 4 dagen zijn en kwam toen op het idee er een week van te maken en mijn vrouw gewoon ook mee te nemen voor een korte vakantie.
Zo gezegt zo gedaan. We vlogen op maandag en zouden op zondag terug vliegen. We werden verliefd op de Georgia in die week. De ruimte die daar is, het warme klimaat, de goedkope huizen en de aanwezigheid van een grote airforce basis bij het stadje waar we wilden gaan wonen en waar haar familie ook woonde gaf de doorslag. Alle nadelen die ik eerst voelde met betrekking tot emigreren waren in 1 klap weg. We hadden daar nu familie en vrienden die ons konden helpen en we vielen daardoor niet meteen in een gat als we daarheen zouden gaan.
Volgens de familie daar zou het absoluut geen probleem zijn om Amerika in te komen. Ik had al wel mijn bedenkingen daarover maar zei er niets van. Ik besloot dat thuis eerst maar eens goed uit te zoeken.
Maar het besluit was toen al wel genomen om te gaan proberen naar Georgia te verhuizen.....
Al die jaren sluimerde dat verlangen zonder dat ik er iets mee deed. Amerika als emigratie bestemming was nooit echt bij me opgekomen. Canada wel maar vond het daar toch te koud. In 1996 was in voor het eerst in de Verenigde Staten. In Californië om precies te zijn. Ik ben daar toen 5 weken geweest en heel veel kilometers auto gereden en besloot dat ik daar nooit zou willen wonen. Alles was er zo "plastic", zo nep. Alles draaide om het uiterlijk vertoon daar en daar zou ik als nuchtere Hollander nooit aan kunnen wennen. Niet lang na die vakantie kreeg ik een relatie met mijn huidige vrouw. Eerst een lat-relatie en in augustus 1997 trok ze bij me in. In 2000 trouwde we. Mijn verlangen om te emigreren verdrong naar de achtergrond. Vooral ook omdat mijn vrouw een spierziekte heeft en dus invalide is. Ik achtte de kans dat we zouden worden toegelaten in een ander land erg klein met een invalide vrouw. Ik was in 2005 10 dagen in Chicago voor een conferentie en merkte daar al dat niet heel de VS was zoals Californië. Ik had het daar vreselijk naar mijn zin.
Maar in september 2008 veranderde er iets. De oudste zoon van mijn vrouw had inmiddels al weer meer dan een jaar een relatie met een vrouw uit Amerika. Toen woonde ze nog in Fort Lauderdale in het zuiden van Florida. Mijn stiefzoon was daar het jaar daarvoor al 3 weken geweest en zij al een paar keer in Nederland. Hij wilde eind er augustus weer heen voor 3 weken. Hij wilde zijn Amerikaanse vriendin mee terug nemen maar had eigenlijk geen geld voor haar ticket. Ik werk bij de KLM en vlieg dus goedkoop en kan ook zogenaamde "companions" meenemen. Het enige was dat ik mee moest vliegen met haar. Het bleek goedkoper als ik naar Amerika zou vliegen en haar mee terug zou nemen. Maar ik kan dat alleen op KLM vluchten en aangezien de KLM niet naar Florida vliegt moesten we een vliegveld vinden in de buurt waar de KLM wel op vloog. De dichtsbij zijnde luchthaven bleek Atlanta te zijn in Georgia. Dat kwam op zich goed uit want zij had familie wonen dichtbij Atlanta dus zij zouden daarnaar toe komen en ik ook om samen met zijn vriendin terug naar Amsterdam te vliegen. Het plan was op vrijdag heen en op zaterdag terug. Maar omdat ik goedkoop vlieg moeten er wel plaatsen genoeg zijn en de vlucht op de heenweg van vrijdag zat al flink vol. Die van donderdag zag er beter uit maar ook die liep al goed vol. Toen werd het woensdag. Dat zou dus 4 dagen zijn en kwam toen op het idee er een week van te maken en mijn vrouw gewoon ook mee te nemen voor een korte vakantie.
Zo gezegt zo gedaan. We vlogen op maandag en zouden op zondag terug vliegen. We werden verliefd op de Georgia in die week. De ruimte die daar is, het warme klimaat, de goedkope huizen en de aanwezigheid van een grote airforce basis bij het stadje waar we wilden gaan wonen en waar haar familie ook woonde gaf de doorslag. Alle nadelen die ik eerst voelde met betrekking tot emigreren waren in 1 klap weg. We hadden daar nu familie en vrienden die ons konden helpen en we vielen daardoor niet meteen in een gat als we daarheen zouden gaan.
Volgens de familie daar zou het absoluut geen probleem zijn om Amerika in te komen. Ik had al wel mijn bedenkingen daarover maar zei er niets van. Ik besloot dat thuis eerst maar eens goed uit te zoeken.
Maar het besluit was toen al wel genomen om te gaan proberen naar Georgia te verhuizen.....
Abonneren op:
Posts (Atom)