Het weer en het wachten...

Pffff, wat een triest weer hier buiten. Ik kijk uit het raam en zie alleen maar grijze wolken waaruit gestaag motregen valt. Smerig weer.. vochtig en koud en het voelt waarschijnlijk kouder dan het daarwerkelijk is vanwege het vocht gehalte. En door het miezerige weer lijkt het altijd wel alsof het twee keer zo druk is op de weg en het verkeer veel langzamer doorstroomt als normaal. Je zou er bijna claustrobie of pleinvrees van krijgen, zo druk is het altijd hier. Te veel van alles, te veel mensen op een te klein stuk grond, te veel slecht weer, te veel verkeerslichten die allemaal op rood lijken te staan als je aan komt rijden en te veel verkeer. Ik mijmer nog een beetje door in mijn sombere gedachten gang en draai me dan om naar mijn buro en ga achter mijn pc zitten. Toen deed ik iets wat ik eigenlijk niet zou moeten doen, kijken wat voor weer het was in Georgia. Daar werd voor vandaag 22 graden en zonnig weer voorspeld. Op dit soort momenten zou ik willen dat we er al zaten. Lekker warm en zonnig weer, de ruimte daar, de uitermate vriendelijke bevolking, heerlijk. Dat duurt het wachten op een greencard erg lang. Alles duurt altijd lang als je ergens op moet wachten maar het leek nu dubbel zo hard aan te komen. Nu we weten dat de enige mogelijkheid voor ons om een greencard te krijgen de loterij is en we ons al hebben ingeschreven blijft er niets anders over dan wachten.... Wachten tot volgend jaar mei/juni en hopen dat er dan een dikke envelop in de bus valt. Wat duurt het nog lang voordat het mei is. De winter is nog niet eens echt begonnen en die moeten we ook nog eerst door met alle kou die daarbij hoort. Nu we eenmaal besloten hebben dat we erheen willen willen we weg ook en het lijkt wel alsof ons vertrek naar Amerika geen stap dichterbij komt. Alsof we stil staan en de tijd voorbij strijkt. Verloren tijd lijkt het. Maar er zit niets anders op dan het te accepteren. Nu we besloten hebben dat we willen gaan lijkt het wel alsof alles wat niet goed is hier veel meer irritatie opleverd dan een jaar geleden. Net als dat je je zinnen gezet hebt op een andere auto en je dan ineens allerlij kraakjes, piepjes en gebreken ondekt aan je huidige auto die je eerst niet waren opgevallen of waar je je eerst niet aan irriteerde. Dingen die je eerst accepteerde en nu ineens een onoverkomelijk probleem zijn geworden. Alsof die dingen nu ineens erger zijn dan ze vroeger waren...